Ontwaken aan de Ganges
Ik groeide op in een wereld waar kennis, opleiding en cultuur de toon aangaven. Alles was beschikbaar: ik kreeg muziekles, deed aan sport en kon gaan studeren. Maar dat wat voor mij het meest wezenlijke was, ontbrak. Intuïtief begreep ik dat werkelijk geluk te maken had met absolute vrijheid en niets anders dan dat. Ik besefte dat alles in het leven ondergeschikt was aan het vinden van onvoorwaardelijke vrijheid en dat dit de opdracht van mijn leven was.
Op de middelbare school begon mijn zoektocht naar dat voor mij zo belangrijke gemiste stuk. Ik zocht in de richting van religie, filosofie en psychologie, maar ik vond niets dat mij werkelijk inspireerde. Wat ik vond waren vastgeroeste overtuigingen, versplintering en verdeeldheid. Ik wist niets af van het bestaan van guru’s en zelfrealisatie. Tijdens mijn zoektocht was ik spiritualiteit nergens tegengekomen.
De jaren gingen voorbij en ik raakte steeds meer ontmoedigd. Ik voelde me een vreemdeling en zo eenzaam in de wereld zoals ik die kende. Toen ik bijna dertig was kon ik niet meer, ik was zo wanhopig. Alles in mij schreeuwde om Dat, hoewel ik niet precies wist wat dat was.
De Ganges
Alexander Smit
Uiteindelijk ontmoette ik Alexander Smit* en herkende ik onmiddellijk: dit is waar ik sinds mijn derde jaar naar heb gezocht. Dit is wat ik altijd het meeste gemist heb en waar ik zo intens naar verlangde. In zijn ogen zag ik waar ik heel mijn leven naar had gehunkerd: thuis ! Ik dacht: zie je wel, het bestaat, ik wist het wel ! Waar het in het leven werkelijk om gaat zie ik hier, in zijn ogen…
Zittend aan zijn voeten en alleen al beseffend dat er een mogelijkheid was dat ik zelf zou kunnen realiseren wat ik in zijn ogen zag… ik was bereid te sterven. Het verlangen was zo intens, het lijden zo schrijnend, ik stortte mij volledig in het onderricht, er was geen houden meer aan. En toen heb ik alles, alles en alles ingezet om ‘thuis’ te vinden, in mijzelf. Waar hij maar satsang gaf, daar was ik, in ontroering, in herkenning, in grote dankbaarheid.
Dat was begin jaren tachtig, in de tijd dat mijn vrienden mij ‘bemoedigend’ nariepen: ‘Geloooof je daarin? Dat jij dat nodig hebt, zelf weet ik gelukkig al lang wie ik ben.’ Terwijl zij carrière maakten, rijk werden en een vakantiehuis in Frankrijk kochten, bracht ik mijn dagen door op de keukenvloer, geleund tegen het warme fornuis, alles lezend wat op non-dualistisch gebied te verkrijgen was.
Onverzadigbaar zoog ik de wijze woorden op die zo diep in mij weerklonken. Hoe had ik daar zelf ooit bij kunnen komen? Ik besefte maar al te goed dat het de aanwezigheid en de bevrijdende expressie van een gerealiseerde waren, die het vermogen hadden de sluiers van onwetendheid op te lossen en dit innerlijke weten te verwerkelijken.
Tien jaar en vele indrukwekkende inzichten later, was het onderricht in mijn hart geëtst. Alles was duidelijk, maar mijn hart was nog niet bevrijd. Ik ging naar India, naar Papaji*. Ik hield heel veel van hem en had groot respect voor hem, maar nog steeds was mijn innerlijke reis niet ten einde.
Op een gegeven moment haalde een vriendin mij over om een aantal satsangs van ShantiMayi* in Amsterdam bij te wonen. Terwijl ik daar zat in een grote volle zaal, stelde ik mij voor dat alleen zij en ik daar aanwezig waren en ik voelde eenvoudig de intimiteit van ons samenzijn. Ik besloot een aantal maanden bij haar in India door te brengen om te zien of zij mij kon helpen om eindelijk de oceaan van samsara* over te steken.
Ik reisde naar Rishikesh en ging direct naar Sacha Dham*, waar ShantiMayi in de winter verbleef bij haar eigen guru Maharajji. De sfeer van deze kleine ashram was zo vertrouwd, het was een ontroerende herkenning van ver vervlogen tijden.
Zodra ik de poort binnen ging verstilde ik al. Ik besefte dat ik helemaal zou kunnen rusten in deze met zoveel spirituele energie geladen ashram aan de Ganges en ging zitten. Ik zat aan de voeten van ShantiMayi, mijn hart rustend in het hare. Ik zat in haar tuin. Ik zat op de veranda van Maharajji. Ik zat in de mandir* van Sacha Baba*. Ik zat en ik zat en ik zat.
Maharajji
ShantiMayi en Prajnaparamita
ShantiMayi initieerde me, ik gaf mijn denken en mijn leven uit handen en ontving alleen nog maar: het leven, van moment tot moment. Wij praatten nauwelijks. Verzonken in meditatie op de veranda hoorde ik aan het geluid van zijn houten sandalen Maharajji naderen, ik voelde zijn grootse aanwezigheid en was niet in staat overeind te komen en te buigen. Hij liep langs, een regen van gouden zegeningen, telkens en telkens weer.
En toen op een nacht was er dat ultieme glorieuze niet-moment dat uren en uren duurde. Het was een lichamelijke ervaring waarin al mijn cellen verlicht werden. In deze lichtvloed was een immense kracht die door me heen ging. Mijn lichaam kon het nauwelijks verdragen. Tegelijkertijd was het zo subtiel dat het mij, als ik niet heel goed had opgelet, ontgaan zou zijn, zoals je een droom vergeet op het moment dat je wakker wordt. De volgende morgen ging ik zoals gewoonlijk naar de ashram. Er was niets veranderd. Ik gaf geen betekenis aan de gouden gebeurtenis. Pas veel later besefte ik: die nacht, het was die nacht, de bezegeling van het ontwaken, waarin alle inzichten oplosten en stilte me overspoelde en uitvaagde.
Op een dag zaten ShantiMayi en ik in een taxi op weg naar Arundatti, haar geliefde olifant-discipel. We aten sinaasappels en kochten een grote hoeveelheid vruchten en groente voor Arundatti. Tijdens deze taxirit vroeg zij mij ‘om het licht over de wereld te verspreiden’. Deze opdracht resoneerde diep in mij.
Twintig jaar eerder had mijn eerste guru Alexander ook tegen mij gezegd dat dit mijn bestemming was, iets wat ik trouwens mijn hele leven al wist. Maar toen ik er echt klaar voor was, waren er nauwelijks impulsen meer om te handelen en was het voor mij het meest natuurlijk om in stilte te verzinken. Maar ShantiMayi bleef aandringen dat ik deze taak op mij zou nemen. Ze zei: ‘Je bent te jong om in stilte te zijn of de Himalaya in te gaan, je moet satsang geven en allen met een verlangend hart Thuis brengen.’
En zo is mijn leven nu al twintig jaar beschikbaar, ingebed in de Bodhisattva-geest van de Sacha-traditie, om mensen te inspireren en te leiden naar de wijsheid en liefde van hun hart.
Jarenlang keerde ik terug naar Sacha Dham. Ik nam mijn leerlingen mee opdat zij, op hun beurt, konden delen in het Sacha-erfgoed. Zij konden drinken van onze mystieke traditie, van Maharajji’s stille, transformerende aanwezigheid, van ShantiMayi en haar lichtende satsangs, van Moeder Ganga*, van de puja’s*, de ceremonies en van alles wat er in de ashram gaande is.
Dit kleine plekje op aarde voelt zo oud, zo tijdloos en zo heilzaam. Gezegend zijn de vele duizenden die de poort van Sacha Dham binnen gaan. Bij allen wordt het licht in hun hart aangewakkerd door de gloed* rond Maharajji en alle ontwaakten en ontwakenden die hier hun voetstappen hebben gezet.
En wanneer zij dan weer naar huis gaan, zullen zij zeker een baken zijn en het licht verspreiden in de wereld, de zegen van Sacha.
Dit is een tekst uit het boek ONTWAAK.
* Alexander Smit
Spiritueel leraar in Nederland in de laatste twee decennia van de 20e eeuw; leerling van Nisargadatta uit Mumbai; eerste guru van Prajnaparamita.
* Papaji
Liefdevolle benaming van H.W.L. Poonja; guru, discipel van Ramana Maharshi, India 20e eeuw.
* ShantiMayi
Meester van Prajnaparamita bij wie zij in India tot ontwaken is gekomen.
* Samsara
De cyclus van geboorte, dood en wedergeboorte waar iedereen aan onderhevig is, zolang de natuurlijke staat niet is gerealiseerd.
* Sacha Dham
Ashram van Maharajji in Laxmanjhula, Noord India.
* Mandir
Tempel
* Sacha Baba
Maharajji’s Guru
* Moeder Ganga
De heilige rivier de Ganges. Zij stroomt in Noord India langs de ashram van Maharajji.
*Puja
Ceremonie, eredienst
* Gloed rond Maharajji
Ook nu, na zijn overlijden, is deze gloed nog heel voelbaar op zijn ashram (Sacha Dham, Laxmanjhula, Noord India) en bij zijn mahasamadhi: Maharajji’s kamer waar nu zijn lichaam is begraven.
Wil je de nieuwste satsang video's ontvangen?
Schrijf je in en ontvang satsang nieuws en de nieuwste videoclips van Prajnaparamita direct in je inbox.